Parabiosis

یک ماجرایی هست در علم فیزیولوژی و اکولوژی به اسم پارابیوسیس. همین که انگلیسی شو گذاشتم تو عنوان. خلاصه اش یعنی ‍«زندگی در کناره». اینکه برداری دو موجود زنده را پیوند بزنی به هم و ببینی نتیجه چه میشود. مثال جالب ترش هم میشود یک مطالعه ای بر روی سالخوردگی انجام شده که در آن برداشته اند خون یک تعداد موش جوان را گرفته اند و زده اند تو بدن موش های سالخورده و بعد نگاه کردند ببینند موش های سال خورده چه میشوند؟ نتیجه چه شده؟‌ اینکه موش های سالخورده فاکتورهای رشد و فاکتورهایی در خون را که برای سیستم ایمنی بدن مهم هستند را دوباره شروع کردند به بازتولید. به نوعی مقابله با پدیده ی طبیعی سالخوردگی! حالا هم دارند میزنند تو کار تست کردنش برای انسان ها. بدین صورت که یک تعداد آدم سالم و جواب زیر بیست و پنج سال داوطلب بشوند و خون و پلاسما بدهند که بزنیم به رگ انسان های بالای پنجاه سال تا بندگان خدا همچنان فاکتورهای ضروری را تولید کنند و حال پیری را بگیرند. همین قدر فرانکشتاین ای جوان ها برداریم تکثیر کنیم در سالخورده ها. من البته به این ماجرای زندگی در کناره در ابعاد وسیع تری باور دارم. مثلن همیشه اولین انگیزه ام برای ادامه ی حیات در دانشگاه، بودن کنار جوان ترها بوده. اینکه هرچند پیری ناگزیر است، اما دیدن چهره های جوان و سرکشی هایی که میکنند، روح افسارگسیخته ی جوانی را در من متبلور کند. اینکه در جامعه ای که همیشه افرادش لبخند میزنند، تو خواه نا خواه امید و امنیت بیشتری به زندگی ات تزریق میشود. قضیه فقط هم شامل مثال های مثبت و گل و بلبل نمیشود. زندگی در یک فضای رخوت انگیز هم، هرچقدر تو باهاش مقابله کنی، یک روزی از رویت رد میشود و تو را هم در بر میگیرد. همین زندگی در کناره اصلن آدم را ملزم میکند حواسش باشد که دارد با کی هم کلام میشود و کی را میخواهد دوست خطاب کند؟‌ مخاطب کدام نویسنده میخواهد باشد و فالوئر کدام پیج سوشال مدیا؟‌ پارابیوسیس همه ی ابعاد زندگی مارا در بر گرفته است. همین قدر اساسی و بنیادی. همین قدر فرانکشتاین ای!

به سیریوس، پارابیوسیس میتواند در قالب خیال هم اثربخش باشد. مثل آن زمان که هنوز نبودی و فاکتورهای حیات را به امید روزهای با تو در جنب و جوش نگه میداشتم.